De man zou begraven worden in zijn thuisstad Nieuw-Nickerie. Het was de bedoeling dat we om 10 uur in het lijkenhuis zouden zijn voor een laatste groet, maar we geraakten er niet op tijd. Het busje waarmee we naar Nieuw-Nickerie gingen, had pech. We stonden twee uren aan de zijkant van de weg. Een deel familieleden sprong ons te hulp en zo konden we verder rijden naar het huis van de overledene.
 |
| Onze autobus in panne. |
Terwijl er nog familieleden en vrienden toekwamen, werd er een interview afgespeeld op een televisie. Hier zagen we Julius die vol enthousiasme de vragen van de journalist beantwoordde. Jammer genoeg konden we er niet veel van begrijpen, want het interview was in het Surinaams.
Iets voor 16 uur was het tijd om naar de kerk te vertrekken. Een aantal genodigden namen het deksel van de kist en begonnen er onder luid gezang mee te zwaaien. Dit was wel even schrikken voor ons...
Nadat het deksel terug op de kist stond, namen zes familieleden de kist op. We dachten dat ze de kist gewoon in de lijkenwagen zouden stoppen, maar dit was geen waar. De kist werd langs het volk gedragen en wanneer de kist bijna bij de lijkenwagen was, gingen de zes kistdragers terug achteruit.
Met de bus gingen we naar de kerk. Om 16 uur startte daar de viering. Tijdens de anderhalf uur durende mis werden er godsliederen gezongen en werd er kort iets verteld over het leven van Julius Alfred. Op het moment dat de kerkdienst gedaan was, namen opnieuw familieleden het deksel van de kist vast en begonnen te zingen en zwaaien.
Het was inmiddels al 17u45. We gingen met de bus terug naar het ouderlijk huis, of dat dachten we tenminste... De bus stopte plotseling en iedereen stapte af. We wisten niet wat er gebeurde. Maar toen zagen we het! De kist werd door zes mannen gedragen op hun schouders. De familieleden stonden er allemaal achter. Toen gingen we in stoet naar de begraafplaats. Opnieuw was er muziek en nu dansten de mensen ook. Voor de begraafplaats werd de kist op de grond geplaatst en dansten de mensen er rond.
Uiteindelijk werd de kist verder gedragen naar zijn laatste rustplaats. De kist werd in het graf naar beneden gelaten. Een vrouw die in de kerk werkt, sprak een laatste gebed uit. De kist werd eerst besprenkeld met wijwater, daarna werd met een groot kruis over de kist gewreven en met een plastieken beker werd de eerste aarde in het graf gegooid. Met drie schoppen werd het graf uiteindelijk gevuld.
Voor ons was dit een heel aparte ervaring. Waar het bij ons sober en sereen is, is het hier één groot feest. Ze redeneren hier namelijk als volgt: "Je moet niet verdrietig zijn omdat hij weg is, maar je moet feesten omdat je hem gekend hebt."
Liefste juf Sara,
BeantwoordenVerwijderenWe vinden het echt wel raar dat het een hele dag duurt, zo'n begrafenis. En ook de manier waarop ze 'afscheid' nemen valt ons op. Wij zouden totaal niet op die manier afscheid nemen van een persoon die je goed kent.
De naam Nieuw-Nickerie is wel een speciale naam voor een stad. Heeft die misschien een betekenis? Trouwens, wat een pech met dat busje!
Hier in onze klas zijn we vooral bezig met de atlas en de geschiedenis van de Europese Unie. Het is heel interessant, maar niet altijd even boeiend. In muzische lessen zijn we bezig met weven voor Moederdag. Nu is het niet zo boeiend in de klas, maar als jij er zal zijn, zal dat helemaal veranderen.
Hopelijk heb je jouw leerlingen al een beetje verteld over hoe het hier is in België.
Wij zijn wel benieuwd als je al wat meer weet over hun "buitenschoolse" activiteiten. Hopelijk wel.
Als je zou willen, zou je misschien eens een fotootje van je huis vanbinnen kunnen doorsturen?
Zo, dat was een heeeele mond vol! Vele groetjes van 't groepke in 't hoekske van de 5de klas van Lenteland (Febe, Helena, Jill & Nicholas)